عزالدین محمود کاشانی

عزالدین محمود کاشانی از عرفا و حکمای ایران در قرون هفتم و هشتم هجری است. وی در علوم متداول دوران خود بویژه ادبیات، فلسفه، عرفان، کلام و حدیث مهارت داشته است. وی همدرس عبدالرزاق کاشانی و از شاگردان و مریدان شیخ عبدالصمد نطنزی و ظهیرالدین بُزغُش شیرازی بود.

 مهمترین اثر عزالدین «مصباح الهدایه و مفتاح الکفایه» است که ترجمه فارسی و رسایی از کتاب «عوارف المعارف» سهروردی است و در ذکر مبانی تصوف و سیر و سلوک و رسوم و آداب صوفیه نگاشته شده است. در این کتاب، اعتقادات، علوم، اصطلاحات، آداب، اعمال، اخلاق، مقامات و احوال صوفیه شرح داده شده است. عزالدین در سرودن شعر نیز مهارت داشته است، چنانکه رباعی ذیل را به وی نسبت داده اند:

دل  گفت  مرا  علم  لدنّی  هوس  است  ////   تعلیمَم  کن گرت  بدین  دسترس  است

گفتم که الف، گفت دگر، گفتم هیچ  ////  در خانه اگر کس است، یک حرف بس است

وی سرانجام در سال 735 قمری وفات یافت.